Nederlands Kampioen - Indoor roeien
Vele supporters, coaches en roeiers zijn ook dit jaar weer naar Sporthallen Zuid afgereisd, een locatie die mij iedere keer weer kriebels geeft door een mengelmoes van intense emoties en herinneringen. Vele van ons hebben zaterdag weer de nodige emoties en herinneringen toegevoegd aan dit lijstje en weten daardoor als geen ander hoe moeilijk het is dit te omschrijven. Toch ga ik een poging wagen.
De vele trainingsuren, de afgemeten dagelijkse voedingsinname, vele slaapuren en al dan niet geslaagde ergometertesten zal ik jullie besparen. Het enige echt relevante uit de voorbereidingsperiode is dat we wisten wat er momenteel in de tank zou zitten. De opdracht was dan ook duidelijk. 2000m zo snel mogelijk afleggen; hard starten en in 10 halen naar een baanpace van 1:29 zakken en de laatste 300m alle remmen los in de eindsprint.
Een maal aangekomen in de sporthallen leken de maanden voorbereiding voorbij te zijn gevlogen en gaat het allemaal ineens erg snel. De warming-up, het aanzicht van tegenstanders, de treffende voorbespreking van mijn coach Wim, “Eye of the Tiger” tijdens de opkomst en de muur van geluid van de support achter de boarding lieten de nodige adrenaline door het lijf gieren. Na het verlossende startsignaal was het “aan”. Alles en iedereen om me heen verdween en alleen ikzelf en de soepele PM5 bleven over. Het ergometeren voelde super sterk en gecontroleerd. Daarnaast vertelde het schermpje me dat ik rond de 1000m inmiddels al enkele tientallen meters voor de rest van het veld lag. De onvermijdelijke pijn begon inmiddels al even ondragelijk aan te voelen. Op dat moment wist ik dat ik “alleen nog maar” een kleine 100 halen en een kleine 2,5 minuut mijn opdracht uit hoefde te blijven voeren. Tijdens het naderen van het slot van de race bekroop me echter het gevoel dat ik de gebruikelijke eindprint niet in de benen leek te hebben. De muur van geluid werd groter en groter en mijn wereldje kleiner en kleiner. “Elke haal meer”, dat was alles... De output bleek echter minder; een pace van 1:30, 1:31, 1:32 werd een feit, waardoor Christiaan, de reus uit Eindhoven met de haal meer dan een meter dichterbij kwam. Het aftellen van de laatste halen was een feit, waarna de koude vloer mijn val kon breken.
Totaal in shock en gedesillusioneerd van de uiterste inspanning wisten mijn broer en de vele Okeanos en Maastrichtse roeifanaten/vrienden achter de boarding me tot mijn opluchting verbaal duidelijk te maken dat de laatste halen – welke uit de puntjes van mijn kleine tenen moeten zijn gekomen - voldoende waren geweest om als eerste te eindigen. Het Nederlands Kampioenschap was daarmee een feit.
Uiteraard hebben mijn coaches en ikzelf genoten van de overwinning. Inmiddels zijn de volgende stappen in de boot echter alweer gezet omdat we gebrand zijn het succes ook in de boot voort te gaan zetten. Ook binnen andere ploegen, waaronder onze eerstejaars 8ten en 4tjes, lijkt er potentie aanwezig om als wedstrijdsectie mooi resultaten te gaan boeken. Op naar een mooi seizoen!